Alacakaranlıkta İstanbul

1942, Moskova

Savaşın ardından doğan bu şehir hâlâ yanık demir ve kömür kokuyordu. Avrupa harabeydi... Berlin bölünmüş, Doğu ve Batı birbirine buz gibi bakıyordu. Stalin’in gölgesi Kremlin’in kubbelerinin üzerine uzanıyor, yeni dünya iki kutba ayrılıyordu. İnsanlar açlıkla, korkuyla ama birazda gururla yaşıyordu çünkü Sovyetler, savaştan yaralı ama galip çıkmıştı.

İşte Svetlana Morozova, böyle bir dünyaya gözlerini açtı.

Babası, Kızıl Ordu’da cepheye gitmişti, Stalingrad’da savaşa gitmişti ama bir daha dönmemişti.

Annesi ise... Svetlana için yabancı bir kadından başkası değildi çünkü onu hiç tanımamıştı.

Svetlana’da çoğu öksüz gibi devlet yetimhanelerinde büyürken, bir gün, babasının eski silah arkadaşı olan Albay Viktor Sergeyeviç Volkov yetimhaneye geldi ve daha sonra yetimhanede ki çalışanlar Svetlana’yı odasından götürerek Kırklarında, gri saçlı bir adam olan Volkov’un yanına götürdüler ve Svetlana görüntüsünden etkilenmeden Volkov’un onun babasının arkadaşı olduğunu ve birlikte fotoraflarını gösterdikten sonra yetimhaneden ayrılıp volkov ile beraber yetimhaneden ayrıldı.
O günden sonra Svetlana, Volkov’un himayesinde büyüdü. Volkov, Svetlana için bir baba gibi değildi, ama hayatın ne olduğunu öğreten ilk kişiydi.

Svetlana’nın yeni evinde her sabah beşte kalkar, yatağını katlar, akşamdan hazırladığı kahvaltısını alıp okula giderdi. Akşam eve geldiğinde konuşmadan yemek masasına otururdu ve her gün eve dönndüğünde duvarlarında tek değişmeyen Lenin’in portresi, masasında kalın dosyalar, köşede ise sönmüş sigaralar olurdu.

Volkov ona sevgi değil, disiplin verdi ve bu disiplini, ruhunun derinliklerine kazıdı. Svetlana okullarda hep başarılı oldu ama Volkov onun bu başarılarını bir kez bile övmedi. Svetlana ise bunun eksiğini hiç çekmedi, her zaman Volkov ne derse onu yapıyordu çünkü içten içe hayatında ki tek figür olan Volkov gibi olmak istiyordu ve bunu Volkov’a söylediğinde Volkov onu askeri okula yönlendirerek Svetlana’nın kaderini belirlemiş oldu.

Svetlana daha on altısında Volkov’un dosyalarını inceliyor, on sekizinde kimlik sahteciliğine, yirmisinde sorgu yöntemlerini teoride Volkov tarafından öğrenmişti.

Volkov’un bağlantıları sayesinde ise KGB’nin dikkatini çekti.
Svetlana hiçbir zaman “neden” diye sormadı, çünkü zaten isteği asıl şey buydu.
Svetlana 20 yaşına geldiğinde Moskova artık uzaya çıkmış, dünyaya meydan okuyordu.
Ama bu yükselişin arkasında, kimsenin görmediği bir başka cephe vardı:
Soğuk savaş.

KGB’nin yeni nesil ajan programına seçildiğinde, Volkov artık yaşlanmış ve bir istihbarat masasında görev yapıyordu. Onun Svetlana'ya son hediyesi ise, dosyasını üst makamlara "bağlantılarıyla" ya da daha açık bir tabirle, torpiliyle taşımak oldu.

Svetlana'nın eğitimi acımasızdı: Casusluk, sabotaj, sorgu, dil, kimlik değiştirme, silah... Her sabah buz gibi bir suyla yıkanarak uyanıyor, her gece sorgu odalarının soğuk ışığı altında bitap düşüyordu. Belki de onun çelikten soğukkanlılığının bir yansıması olarak, eğitimi tıpkı ilk görevi gibi, dünyayı bir beyaz örtüyle kaplayan derin bir kış günü sona erdi.

1960’lerde görev alanı Doğu Avrupa’ydı. Berlin’de sahte bir diplomat kimliğiyle NATO subaylarını izledi, Budapeşte’de karşı devrimci örgütlere sızdı, dosyalar yok edildi, bazı insanlar kayboldu. Prag’da sessiz infazlar yaptı. Her seferinde emir aldı, uyguladı, döndü. Ne bir soru sordu, ne bir hata yaptı. Onun için bu görevler, sadece emrin yönüne bağlıydı. Bu yüzden üstleri onu çok sevdi; vicdanı olmayan ve disiplinli bir ajan kadar iyi bir asker yoktu, sonuçta emirleri sorgulamadan yapan bir kişi… tıpkı Volkov’un ona gözüktüğü gibi.

Fakat 1964 sonbaharında Doğu Berlin’de bir anlaşma sırasında işler değişti. CIA’nin sızmış bir ajan ağı, Svetlana’nın üzerinde bir pusuyu tetikledi. Arabası durağan bir sokakta, karşıdan gelen birkaç kurşunla delik deşik oldu. Svetlana ağır yaralandı; göğsünden ve omzundan kan kaybediyordu. Onun ölümü an meselesiydi. Ama gölgenin içinden çıkan bir el, Leon’un adamları tarafından zamanında kavrandı. Soğukkanlı ve kusursuz ritüel ile embrace edildi, insan hayatı sona ermiş.. görevinde başarısız olmanın bedelini ya da tam tersi şuana kadar yaptığı şeylerin lütfü olarak Svetlana hayattaydı... daha güçlü, daha hızlı ve ölümden bağımsız bir şekilde...

Svetlana, Doğu Berlin’deki saldırının ardından kendini tamamen yeni bir varlık olarak bulmuştu. İnsan hayatının sınırlılıkları ve acıları artık onun üzerinde yoktu; ama buna rağmen zihninde ve ruhunda ağır bir yorgunluk vardı. Kendi ölümünden dönmüş, vampir olarak doğmuştu, fakat kalbinde bir boşluk hissediyordu belki de görevinde başarısız olmanın verdiği bir hayal kırıklığı hissiydi... her şeye rağmen hissettiği ihtiyaç moskova’ya geri dönmekti.

Moskova’ya döndüğünde ilk düşündüğü kişi Volkov olmuştu. Babasından sonra hayatında ona yol gösteren tek figür, ona disiplin, amaç ve anlam kazandıran adam. Ama şehrin gri sokaklarına adım attığında öğrendiği gerçek, yıkıcıydı, meslektaşları net bir şekilde cevap verdi, Volkov bir ay önce kalp krizi geçirmiş ve iki hafta önce hastanede hayatını kaybetmişti. Svetlana ne onun son anında yanında olmuştu ne de Volkov’un hak ettiği cenaze tönerine ve uğurlanmasına katılabilmişti... Hiçbir uyarı, hiçbir işaret, hiçbir fırsat… ama sadece bu gerçeklik vardı.

Svetlana Volkov’un mezarlığa gittiğinde, soğuk taşın başında durdu. Gözleri mezar taşındaki yazıya çarptı “Viktor Sergeyeviç Volkov”. Bütün hayatını adadığı, onu şekillendiren, ona amaç veren adam artık oradaydı... Ama hayatının en son anında yanında olamamıştı. Geriye sadece sessizlik, gri gökyüzü ve taşın soğukluğu kalmıştı. Svetlana o an, yaptığı her şeyin, verdiği her mücadele ve aldığı her emirlerin anlamsız olduğunu hissetti, sabotajlar, sorgular, ispitlemeler, suikastler, infazlar, propagandalar, savaşlar… hepsi bir anda boşluğa düşmüştü.

Taşın başında dururken, arkadan gelen ayak sesleri dikkatini çekti. Svetlana ayak seslerinin geldiği yöne döndü. Soğuk rüzgâr saçlarının arasından geçerken, mezarlığın sessizliğini yalnızca adımların yankısı bozuyordu. Gri takım elbiseli, düzgün taranmış saçlı bir adam, Leon, yavaşça ona yaklaşıyordu. Elinde siyah eldivenleri vardı, yüzünde sakin ama ölçülü bir ifade.

Svetlana, kısa bir süre sessiz kaldıktan sonra “Paltosuz üşümüyor musun?” dedi.

Bir süre ikisi de konuşmadı. Sadece anlamlı bir rüzgârın uğultusu... Sonra Leon bir adım öne çıktı, bakışlarını Svetlana’nın gözlerine sabitledi.

“Biliyorum” dedi sessizce. “Kaybetmek kolay değil. Ama kayıp sandığın şey, belki de seni başka bir yöne çağıran bir işarettir..”

Svetlana cevap vermedi ve sessiz kaldı, Leon ise devam etti, sesi bu kez daha kararlıydı, ama içinde babacan bir sıcaklık taşıyordu “Sana bir iş, bir amaç teklif ediyorum.” Svetlana uzun süre cevap vermedi ve Leon “Svetlana hâlâ sessizdi. Leon yavaşça devam etti:
“Senin çok uzak olmadığın bir şey. Emirler olacak, disiplin olacak. Ama bu kez başka birine hizmet edeceksin… Daha yaşlı, daha kadim birine...” sözleriyle teklifini Svetlana’ya anlatmaya başladı.

Svetlana sonunda başını kaldırdı, Leon’a baktı ve yalnızca bir kez başını salladı.

Leon bunu görünce hafifçe gülümsedi, ardından sırtını dönerek mezarlıktan uzaklaştı. Svetlana ise birkaç saniye yerinde durdu ve parmaklarını mezar taşının soğuk yüzeyinde gezdirdi. Derin bir nefes aldı, sonra başını kaldırıp Leon’un gittiği yöne doğru adım attı. Artık geri dönülecek bir yer kalmamıştı ve gitmesi gereken yeni bir yer vardı...

Yıllar geçti Svetşana değişmişti... Moskova’nın soğuğundan, Berlin’in kurşun seslerinden ve mezarlığın taş sessizliğinden sonra artık bambaşka bir şehirdeydi... İstanbul’da.
Leon’un kurduğu yeni düzende, Bravo Ekibi’nin başında, Güvenlik kayıtları, kameralar, teknolojik cihazlar, silah alımı, polis veya bürokratik işleri ekibinin yönetmesini sağlıyordu...

Meritler: Calm Heart, Language, Useful Knowledge, Eerie Presence, Iron Will
Kusurlar: Dark Secret, Emotional Detachment, Uncommon Vitae Preference, Sleeping With the Enemy

Dominate (5)
Fortitude (2)
Presence (2)
Auspex (1)
Obfuscate (2)

Şu anlık yok

Svetlana, insan ve vampir olarak aldığı kapsamlı eğitimle yetenekli ve disiplinli bir ajan oldu. KGB ajanlığı, casusluk, kimlik değiştirme, sorgu ve silah konularında uzmandır ve vampir yetenekleriyle bunları birleştirmiştir. Görünüş ve ajan geçmișinden dolayı yașı bilinemediği için Ancilla olarak genç ve formda Leon tarafindan sunulur, bu hem gizlilik ve stratejik avantaj sağlarken asıl sebebi tabi ki de Leon.. Leon, ona güvendiği, Bravo Ekibi’nin lideri olması için bizzat kendi yanında yetiștirdiği ve uzun vadeli planları olduğu için Svetlana'yı Ancilla olarak tanıtmıştır

Çoğu gerekli ekipman Leon’un kaynaklarından alınıyor.

Şu anlık yok